De herfstvakantie is gebruikt om een bezoek van vier dagen aan Istanbul te brengen. Wat een immense stad: twaalf tot zestien miljoen inwoners! Je verwacht dan ook een een station met dezelfde grandeur als de monumenten die de stad biedt. Het wegverkeer blijft je verbazen ( misschien is beangstigen een beter woord) Vervoer per taxi is een bijna bloedstollende belevenis. Taxichauffeurs zijn daar waarlijk ridders van de weg (al gedragen zij zich niet altijd even ridderlijk op de weg; maar dat doet niemand daar). Het kopstation stelt echter teleur. Als niets vermoedend toerist liep ik er bijna aan voorbij, denkend dat het een garage was. Pas bij aankomst aan de zijkant ontdekte ik het profiel van wat je enigzins een stationsgebouw kan noemen.
En ook hier mag de afbeelding van de vader aller turken; Kemal Atatürk niet ontbreken.
Natuurlijk leeft er onder het Turkse volk historisch besef en daarom stond bij het station ook nog een stoomlocje als herinnering aan het prille begin van de Turkse spoorwegen opgesteld.
Het stationsrestaurant was vroeger de wachtkamer voor de Oriënt Express. Dit station was dus het eindpunt van de trein uit London!
In de loop van de morgen verzamelden zich een aantal mannen voor het stationsrestaurant. Een deel van hen droeg een boordje met Turkse plaatsnamen op de schouder. Uit navraag blijkt dat dit de vervoersbeurs van Istanbul is. Turkse expediteurs bieden hier hun diensten aan klanten die iets te vervoeren hebben.
Station was niet erg indrukweekend. Op het moment was er alleen een rangeerlocomotief aanwezig. En stond er langs een ander perron een treinstel voor regionaal vervoer klaar voor vertrek.
Op een van de opstelsporen stond ook nog een locomotief, van vermoedelijk Japanse oorsprong, opgesteld.
Een wasstraat om het materieel schoon te maken bestaat daar nog niet; wagons worden met de hand schoongemaakt. Waarschijnlijk omdat er aan goedkope ongeschoolde werkkrachten geen gebrek is.
Grafitti is in Istanbul geen onkend verschijnsel.
